| -z + b, d, g |
b, d eta g
kontsonanteak /p/, /t/ eta /k/ ahoskatzen
dira, aurrean z kontsonantea badute: ez badator > ezpadator, ez balitz > ezpalitz,
ez dago > eztago, ez darama >
eztarama, ez ginen > ezkinen, ez geunden > ezkeunden.
Gogoratu: d, g, l eta z eta n kontsonanteak bait-
partikularekin doazenean, ahoskatzen den bezala idatzi behar dira: bait + da > baita, bait + gara
> baikara, bait + naiz > bainaiz, bait + luke > bailuke, bait + zara
>baitzara.
|
| -z + n, l, h |
z
kontsonantea batzuetan galdu egiten da, atzean n, l edo h kontsonanteak badaude.
Beste batzuetan, aldiz, ez. Ez adberbioaren ondoren n, l edo h kontsonantez
hasitako aditz formak agertzen direnean, euskara batzuetan /z/ ez da
ahoskatzen. Ahoskera zaindutzat hartuko da horrelakoetan /z/ ahoskatzea, baita ez ahoskatzea ere (alegia, ez naiz > eznaiz edo enaiz, ez luke > ezluke
edo eluke, ez haiz > ezaiz edo ehaiz).
|
| -z + z |
Bi z
elkartzen direnean /tz/ ahoskatzen da. Ez adberbioaren z eta ondorengo z
(aditz-formen hasieran agertzen dena) batera ebaki behar dira, eta horrela
afrikari bihurtuko dira (hala nola: ez zara > etzara, ez zetozela > etzetozela,
ez zenion > etzenion, ez zuen > etzuen).
|
| -n, l, r + z |
z
kontsonantea /tz/ ahoskatuko da, aurrean l, r edo n badu: hil zen > hiltzen,
egin zen > egintzen, etor zaitez >
etortzaitez, ahaztu al zaizu? > haztu altzaizu?, etortzear zegoen > etortzeartzegoen, esan zuen > esantzuen,
eman zion > emantzion, omen zen > omentzen, lapur-zuloa > lapurtzuloa,
burdin zuloa > burdintzuloa, ipur zikina > ipurtzikiña.
|
|